A Busy Sunday For The Family

The sun was up, shining with glory, woke up early with the cock's crow. My wife and I had to prepare for the early morning mass. Homily was good...it was about things to be thankful. A gracious breakfast for the soul.

Afterwards, we drove to an Antipolo court for a nice, exhausting badminton play...get all those persistent fats off the belly, stretch those fluffy muscles and re-work on those regressing joints. Never thought my eldest daughter was that good in badminton. Sometimes I miss watching these kids grow.

A mincing lunch at a nearby Max's Fried Chicken restaurant to replenish the sweat from the previous play...it was really good to the last bone.
 

After lunch, I have to accompany our daughter for their school's anniversary parade until the late afternoon. She was in their band's amusing clothes to play her lire.

We got back to Antipolo again for some child's play...treat the kids to the "peryahan", a local carnival for the city's forthcoming fiesta (December 8: Feast of the Voyage Patron Saint, Immaculate Conception). The kids really enjoyed the rides as i enjoyed ticking those numbers on the bingo. Unfortunately, i've missed all the pots, but was delighted on the "tiangge" stuff and got all the money's worth.
 

 

 

For the last course, me and my barkada went to the nearby karaoke bar for some late cold beer and listen to some oozing riffs from a local rock band.

 

Yesterday has been a good day, a simple one yet far more better than the other pleasure's in life. We have to be thankful for the Lord's many blessings to us, and may we learn to do that every day — not just on Thanksgiving. Sometimes we also need to be "just plain thankful": that is to say, we need to be grateful simply because we’re conscious of God’s unconditional love and his many blessings.

 

Kelan ang Una?

Naisulat ko ito noon pang Oktobre 14, 2004 (aking kaarawan), ngayon ko lang lakas-loob na mailalathala sa kadahilanang wala na akong ibang mailathala...

Noong araw na sumulat ako ng artikulo patungkol sa bisyong sigarilyo...me tanong doon kung "kelan ang aking unang yosi" at pabiglang sumaglit sa aking alaala ang mga nakaraan. Mabuti man, masama o mababaw, ito'y naging parte rin ng aking buhay. Naisip ko, makapagsulat ng mga panyayaring may katanungang "kelan ang una..." at nang makapagbalik-tanaw. Hindi ito naisulat sa pagkakasunod-sunod ng pangyayari.

Kelan ang aking unang pag-ibig?: 2nd year ako noon sa kolehiyo, hinding-hindi ko malilimulan si Marivic (maganda, mahinhin at kamukha ni Anna Marie Gutierez ng sumikat na "Scorpio Nights"), una kong natanaw sa bintana ng tinutuluyang boarding house sa Baguio. Di ko talaga napigil ang aking sarili, pagibig sa unang tingin, kumatok ako sa tinitirhan niya noon at kapal-mukhang nagpakilala sa sa kanya. Pinalad naman ako sa aking mahabang paniningalang-pugad, nag-on kami ng dalawang taon at nagkahiwalay din sa masakit na dahilan. Dinamdam ko yun at di nanligaw uli sa iba ng higit 4 na taon.

Kelan ang aking totoong pag-ibig?: Nang makilala ko ang aking naging asawa, si Liezel. Nakikituloy siya sa bahay ng kanyang tiya na me tindahan kung saan ako bumibili. Me hawak akong sukling barya noon, pinakilala ako sa kanya ng kanyang tiyahin at sa aking kaba at kalituhan, nabitawan ko ang aking hawak na barya at sumabog ito sa lupa. Ngiti lang ang tugon nya sa akin. Mula noon, di ko na siya nilubayan, siya nga ang aking nakatuluyan at ina ngayon ng aking mga anak.

Kelan ako unang nagkaroon ng tapat na kaibigan?: Edad 9 nang makilala ko si best friend Zaldy...sa araw-araw na ginawa ng Diyos, kami ang laging magkasama, sa paglalaro, sa init ng araw, sa galaan, sa pagkain, sa kalukohan. Sa kanya ako natutong gumuhit...talagang napakagaling nya. Ito na ang aking naging unang hilig... guhit dito, guhit dun, maski sa lupa...guhit. Napatunayan ko ang aking sarili nang sumali ako sa isang "poster making contest" sa unibersidad...3rd year college ako. Isa ako sa 10 runner-ups at ok na sa 'kin yun...sa mahigit 100 entries, nasa top 10 ako. Ang tema noon ay tungkol sa pag-iwas sa droga at ang aking dibuho (guhit sa charcoal) ay isang taong nakataob sa loob ng malaking ineksiyon (syringe) na parang nalunod sa tubig, at ang naging pamagat at mensahe ay "Drug Addiction leads one to damnation". Syento sinkwenta (150) pesos ang consolation prize at naipang-date ko na 'yon.

Kelan ang aking unang paghanga?: Ah, si Raquel, pinakakyut na kakalse ko sa Grade 3, palagi ko siyang sinusundan noon at binibigyan ng mumurahing tsokolate. Maaga akong lumandi at doon ko unang na-appreciate ang kagandahan ng isang babae.

Kelan ako unang nangarap?: Grade 6 sa elementarya, dahil sa gumuguhit na ako noon, ako ang artist sa aming eskuwela. Nagpagawa sa akin ang aming guro ng isang dibuho na nakalarawan lahat ng aking klasmeyt na naisasalarawan ang kanya-kanyang mga ambisyon, at ang titulo... "What Will I Be, 10 Years From Now?". Doon ko nasabi na magiging enginyero ako...at nagkatotoo nga.

Kelan ang una kong dalamhati?: Nang pumanaw ang aking mahal na lolo...kami ang laging magkasama nang bata pa ako at napakarami kong natutunan sa kanya. Isa siyang magsasaka (di sya ang nagsasaka pero sya ang namamahala ng sakain) at naituro sa akin lahat ng gawain sa bukid, pagmintena ng palaisdaan, paggawa ng bahay-kubo, pati pagsasabong ay natutunan ko sa kanya. Ako'y akay-akay palagi sa lahat ng kanyang lakarin at halos di naghihiwalay, pinakamapait na luha ang lumabas sa aking mata ng siya ay pumanaw.

Kelan ang aking unang tikim ng alak?: 3rd year high school, maalala ko pa...nag-eskapo sa klase kami ng mga barkada at nagtambay sa kanilang bahay...nagpatugtog siya ng bagong awit noon ni Paul McCartney na "Coming Up" at naglabas ng Ginebrang bilog at 7-UP. Yun ang una kong tikim ng alak at yun din ang una kong pagsuka.

Kelan ang una kong trip sa rak en rol?: 2nd year sa high school, narinig ko ang unang kanta ng Cars na "Let's Go" at mula noon di ko na nilubayan ang rock. Sumunod na lumabas ang "Lovedrive" LP ng Scorpions at lalo akong nahibang sa ganiyong tema ng musika. Unang-una kong LP noon ay ang KISS Alive II na nairegalo sa akin ng aking tatay. Hanggang ngayon, ito pa rin aking musika.

Kelan ang una (at huli) na nakatikim ng preso si metal?: 17 anos ako noon, semestral break, bakasyon sa probinsya, nagkita-kita kami ng barkada at nag-inom hanggang madaling-araw. Pinaghalo-halo namin ang inuming beer, gin at coke sa iisang pitsel...sa bagsik at dami ng inumin, lahat kami'y nawala sa sarili. Pagkatapos ng session, sabay-sabay kaming nag-uwian...pagapang. Napadaan kami sa harap ng Police Station at sa kasamaang palad, nakita kami ng mga pulis at lahat kami ay naipasok sa preso hanggang mahimasmasan. "Loitering" daw ang dahilan pero di naman kinasuhan ng pormal. Galit na galit sa akin ang aking mga magulang...'san-linggo yata akong nasermunan at pinagbantaan na pag di nagbago ay sisipain palabas ng bahay.

Kelan unang nawala ng aking pagkalalake?: Birthday ko noon, papasok ng edad 17, pagkatapos ng kaunting salu-salo, dumating ang aking tiyuhin at sinabi sa akin na oras na. Pumunta kami sa karatig bayan at dinala ako sa isang kuwarto na medyo madilim at me pulang ilaw sa kanto ng dingding. Ilang sandali pa lang ay me pumasok na babae na ewan kung saang lupalop galing at nangyari ang dapat magyari (pasensya na, di ko mai-detalye ang nangyari). Walang nasabi ang babae kundi "grabe ka"...

Kelan ako unang nagka-interes sa blogging?: lazy sunday ng July 4, 2004...walang magawa, nag-surf sa internet at napunta ako sa site ni "the mushpit". Nagbasa-basa at napagtanto na ang blog ay isang journal ng buhay, kuro-kuro, insights, paniniwala, interaction ng mga taong may pananaw. Naibigan ko ang blog at gumawa rin para sa aking sarili...nag-aral ng kaunting html, css, graphics editing at macromedia at nakabuo naman ng site na makapagrerepresenta ng aking personalidad o persona. Dito ko naibubuhos ang aking mga problema, hinaing, mga kuwento (seryoso man, nakakatawa o mais), obserbasyon o kahit ano pa man. Hindi na nakukumpleto ang aking araw hanggat di ko nabibisita ang mga kinagigiliwan kong kapwa bloggers...ito ay parte na ng aking buhay.

Marami pa akong kuwentong una, mga karanasang di ko na rin maisusulat sa kadahilanang ito ay medyo personal at makabubuting para sa akin na lang ang mga ito. Maipagmamalaki ko lang na gaano man kabuti o kasama ang mga karanasan, ito ay bahagi, karugtong ng aking pagkalalang, nakapagturo sa akin para sa pagbabago, humubog para sa mas mabuting pagkatao.

Coracho...Walang Pahinga

Para akong natuyuan ng katas ngayong araw na 'to...ihi lang ang pahinga. Puwede na rin akong tawaging "ang lalakeng walang pahinga".

Naka-leave kasi ang bossing ko, umuwi ng Zamboanga para sa kanyang taunang bakasyon grande at as usual, oic ako sa departamento. Lahat kasi ng meeting niya sinasalo ko, idagdag pa 'yong sarili kong meeting...suma-total, doble. Kabi-kabilaang meeting na buti sana kung lahat ay kaiga-igaya, yung iba, talagang nakakaantok. Kanina lang, pinakahuli na dinaluhan ko ay ang operations meeting na natapos ng alas onse y medya. Pagkakain ng tanghalian, patunaw ng kaunti at nagtawag uli ng panibagong pulong, alas dose y medya. Ito nama'y para sa nalalapit na Christmas party. Pinag-usapan namin kung ano ang itatanghal ng management team, dumating kasi ang nai-hire na choreographer at nai-presenta ang mga binabalak na gagawin.

Pagkatapos ng meeting, balik ako sa aking opisina para naman saguting ang mga e-mails na kung anu-anong information na hinihingi at mga reports ko na nangangamoy na sa tagal at di matapus-tapos. May taga-Meralco na nangangailangan ng mga power transformer specifications. May taga-Technical Center (sa Malaysia) na nangangailang ng mga electrical single line diagram ng power distribution para sa kanilang Fault Study, may iba naman nag-iimbita ng mga seminars. Pinakamaganda 'atang natanggap kong mail kanina ay yung isang clip tungkol sa isang taga-CEU na sekretong nakunan sa isang motel...padala ng isang ka-opisina kong mahilig o pwede na rin nating tawagin na marunong magmalasakit sa kapwa lalake.

Kauupo ko lang, tumawag naman itong division manager dito at may bagay na gustong linawin at idiskusyon. Suya, kababalik ko lang, ayan..tawag uli (di ko lang masabi na kung sino me kailangan, siya ang lumapit)! Pagkatapos ng pag-uusap, balik ako sa opis ko na sana eh malapit, pero halos 200 meters na lalakarin. Kauupo ko lang, ayan na ang isang bata kong technician...naglalambing na panoorin ko raw ang practice nila sa kanila ring presentasyon sa x'mas party. Di na rin ako umayaw, hangga't maari kasi ayoko silang mapahiya. Gusto ko rin namang ipakita ang suporta ko sa kanilang ginagawa. Kaya, ang labas ko sa planta kanina, mga alas otso na ng gabi.

Kaya ito ako ngayun, masakit ang ulo pero nagbo-blog pa rin (syempre)...Ay, hirap talaga kumita ng pera...

The Art of Eating Intelligently

I was in Makati today, my company's head office at the PBCom Towers, for a meeting on critical spare parts. The objective of the program is that, all the company's plants in the Philippines (Lafarge have 7 cement plants here: 2 in Rizal, 2 in Bulacan, 1 in Bataan, 1 in Cebu and 1 in Iligan) must have a common database of equipment and available spare parts which could serve as a reference during emergencies. This would greatly lessen downtime, control maintenance costs and eventually improve the company's reliability, one of the business unit's objective, second to safety.

I was actually in lieu of our Maintenance Division Manager who happens to be in Baguio City as part of the delegate to accept an award for the company as the Safest Cement Plant in the Phils for this year (award given by the Mines & Geosciences Bureau). And President Arroyo, herself, will be the one to personally hand the award.

The meeting was good and it ended until 12 o'clock noon. The Reliability Consulant, Mr. Weston, a Canadian, asked us to join him for a lunch before we heed to our respective homes. Eight of us walked in to this little restaurant, had a seat and scan the menu. So, i thought this is an italian restaurant since the words from the menu were in itaian and i don't even understand a single word. The waiter in a bow tie was about to take our individual orders and i said that i don't understand the menu. I politely asked what's for lunch and he eagerly replied with italian- sounding words that made me look like a fool. Well, it made me smile and again politely asked him to say it in simple terms. Then he replied: "the first one is a roasted beef, 2nd one is a fish in special sauce, and the last choice would be some prawns...soooo...

We had salad in sesame oil for the appetizer and the main course...i had a slice of fish with rice. Last one was a slice of pineapple (fresh from the can) with cream for dessert. The best part was with the bill...Mr. Weston, with no expression on his face, got the bill and hand his credit card. When everything was settled, i can't help myself but ask my colleage, who was seating right beside him and had a peek on the bill, how much was in it. He uttered it was more than 8 thousand pesos. If i were the one who would pay that bill, i would surely faint...for a food like that which costs more that a thousand pesos per plate.

That was bullshit...i thought that this was not a very special day just to have a lunch that costs that much. Maski di ako ang nagbayad, nanghihinayang talaga ako...sa hirap ng buhay ngayon. Aling Nena, the neighbor's carenderia cook, could prepare a food much better than that just for a few pesos. Oh, well.

When The Ship Comes In

Noong nakaraang Martes, pagkatapos ng aming meeting, hinaltak ako ni Bill McDonald, ang aming Scottish plant manager para sa isang seryosong usapan (sabagay, puro seryoso naman palagi ang usapan). Hiningi na nya ang aking kasagutan...tatlong linggo na kasi siyang nanliligaw sa akin. Pero di sa pag-ibig ang panliligaw (ano siya hilo?), gusto nya akong mag-head ng isang department dito na matagal ng walang namumuno.

Three weeks ago, pinatawag nya ako at nai-offer nga itong posisyon. Sabi nya ay para raw sa aking future at sigurado raw sya na kaya ko...oras na raw para sa mas mabigat na responsibilidad. Ang posisyon kasing ito ay kakaiba sa nakaugalian kong gawin...na ginagawa ko sa loob ng 16 na taon *sige, mabibisto na talaga edad ko*. Napaka-technical ang ginagawa ko ngayun...ito'y sa process at automation and it involves system engineering (automating a process plant)...it is an electrical engineering at talagang punong-puno ng paghamon, di nakakasawa, kada araw, iba't-iba ang ginagawa...walang redundancy ika nga . Pero itong binibigay sa akin ngayon ay tungkol naman sa maintenance system...it involves scheduling, level inspections, technical analysis. In short, pamamahala ng isang programa o systema para ma-optimize mo ang reliability ng planta. Ito'y napakahalaga sa tagumpay ng isang business unit. Engineering pa rin pero mababawasan na ang teknikalidad...madadagdagan ang management aspect o pamamahala sa isang systema.

Tatlong beses na rin akong pinatawag-tawag sa opisina ni Boss Bill at nagtatanong kong napag-isipan ko na. Kailangan ko rin timbangin ang lahat ng posibilidad bago ako magdesisyon. Tinanung ko ang aking mga kamag-anak at mga kaibigan...para pandagdag sa pagbibigay linaw...suportado naman nila ako. Noong Martes nga, tinanggap ko na, di na ako nakaayaw. Mahihiwalay na ako sa aking mga kasama at kaibigan sa trabaho na nakaulayaw ko sa mahabang panahon. Di naman kami magkakahiway sa planta, dito pa rin naman ako pero ang interaction namin ay mababawasan na. Ibang grupo na ang aking makakasalamuha, at ako ang mamumuno sa kanila. Mag-uumpisa na ang transition period, at sa January, 2005...goodbye Senior Systems & Automation Engineer...hello Methods Manager.

Noong Martes nga ay tuwang-tuwa si Bill sa aking kasagutan...at binigyan naman ako ng katiyakan na tutulungan ako sa aking bagong pagsubok. Habang sinusulat ko ito, naalala ko ang isang linya sa pelikulang Spiderman...nabanggit ng tiyuhin ni Peter habang papalabas sa taxi: "Great power comes with great responsibility".

Overdrive

I am contented today...at last i have renewed my driver's license after almost a month of obsolescence (i am too lazy to have it renewed then). Now i can drive again. Well, i am happy not because i have a new id, but because of the process of renewal. I mean, it took me only an hour with the lamenated id already on my hand...that was fast comparing it 3 years ago when i had my old one...it took me almost a day for the process of the temporary id and five or six fucking long months for the lamenated one...pabalik-balik ka pa para i-follow up kung available na.

Previously, i did it in a small town here in Rizal...that was in LTO, Angono. A lot of swarming fixers, the rooms were congested, the place was in dis-array *you bet you can compare it to a tiangge market*, people are not that friendly. But now i decided to have it renewed here in LTO Pasig...Capitol of Rizal. The place was nicer, people were much friendlier, no fixers *miracle*, no red tapes, the office was more comforable. The system was good.

I have to say this to commend the good services i just had today. Syempre, pag nainis tayo sa isang departamento o agency ng gobyerno dahil masama at bulok ang serbisyo, nagrereklamo tayo, naiinis pero pag nakatanggap naman at nasiyahan sa magandang serbisyo, i think it is but proper to praise them...LTO Pasig...two thumbs-up ka!!!

Ok, pwede na naman maglakwatsa...magdrive ng malayo-layo... yipee!

Magda-drive ako hanggang Baguio
Magda-drive ako hanggang Bicol
Magda-drive ako hanggang Batangas
Tapos magswi-swimming d'on sa beach

Isasama ko ang girlfriend ko
Isasama ko kahit sinong may gusto
Kahit may kasama siyang aso
Basta't meron siyang dalang sariling buto
Magdadala ako ng pagkain
Burger, fries, tapsilog at siopao

Magda-drive ako hanggang Visayas
Magda-drive ako hanggang sa Mindanao
Magda-drive ako buong taon
Magda-drive ako habang buhay
Magda-drive ako hanggang buwan

Please, please lang turuan mo akong mag-drive
Gusto kong matutong magdrive(kahit na walang kotse)
Gusto kong matutong magdrive(kahit na walang lisensya)

Bring the Boys Back Home

I had a deep urge yesterday...an urge to jam with my friends. After work i had to say goodbye to my wife, grab my strato guitar with a set of distortion and go straight to my cousin's house in Marikina...my cousin, Van Eric, the good-looking dentist who, afterall these years, plays his drums like there is no tomorrow. My other friends were there to complete the cast. I have to travel by jeepney, i am too lazy to drive and my driver license has expired anyway (october 14 was the last day of that card...too lazy to drive, too lazy to renew). Anyway, there are other ways to reach your destination. You drive, you walk, you run, ride a jeep, run a bike, fly...riding a jeep is the easiest.

When i reached my cousin's house, the guys were there but i had to have my rest first, connect the cables then we started to play some hard classics for about 3 hours or so. Bosyo, my tropang bassist was gyrating all over giving some jumps and could probably thinking he is the Korn's axeman. I said..."what the hell...?". He just smiled and continued his war dance. I gestured a finger cycling just beside my temple (means may topak ka na) and he got the meaning...his grin became wider, still continued his thing.

After the practice, all of us laid on the backyard grass for some rest. Then we started talking about our past. The crazy things we did, our struggles and we had been giggling like kids again until the late night. We had been long friends for a long time, since we were at our teens. Bosyo is my best friend since high school. He is the easy-go-lucky guy, he was crazy all the time, and still crazy up to now. No doubt, we call him the "wacko". And would you believe, he is a university teacher somewhere at the belt. Then there is Dinky, another high school friend who just came from Baguio for his 2-week vacation from work (a system engineer at the Texas Instruments). He is the serious type among us but plays the guitar at his best. He is our guardian, the "manong". Gerry, the throats, the unemployed guy, "palamunin ng magulang" but the most mabait (geek) among us. Speaks few words but easily grasps the lyrics in any song of interests. Van Eric, my cousin dentist, the handsome chickboy who thinks he is John Bonham...his motto: "Mind over Metal". The weird guy, who is always in-love, he oftens calls me to tell "insan, na first-love na naman ako"... (he'll kill me if he reads this). But mind you, one of the best drummers i've seen. Raul (remember the Si-Raul-O guy from bulacan, our long lost friend)...didn't make it, he is too pre-occupied.

We are brothers then, we are still brothers now. We had our share of laughter and tears, the struggles we've been through and each of us moulded to be tough to survive...Gerry, our poor friend who seldom have money in his pocket, is always grateful we are always there for him...we give him our support. Van Eric, though he is already a dentist still have a lot of immaturities, but we give him our understanding and guidance. This is friendship....though we don't have common objectives with our lives...friendship kept us one. Friends could come and go for whatever reasons there may be...but the spirit stays.

Remembering Them

Finally, All Souls Day is over...that was supposed to be held every 2nd of November. November 1 is the All Saints Day, a day for all the saints but as we practice, we honor our love ones who passed on the 1st. Oh well, it doesn't have to be on this day only...we have to remember them everyday, as much as possible. They were part of our lives...we would soon meet them (again?) on the other life.

I wasn't able to go home in our province to celebrate the holiday and visit the tombs of my Lolo, Lola, my sister and cousin. I just compensated my shortcoming by remembering them and offering them prayers. My folks understood that i won't be able to go home with my family, OIC kasi ako dito sa planta...bantay ng operation. I just spent my half-day on the tomb of my wife's uncle here at Antipolo. Inabot kami hanggang 9 pm bago umuwi sa bahay.

Laki na talaga ng pinagbago ng mga sementeryo ngayun at kung 'pano natin i-celebrate ang All Souls...comparing it 3 years, 4 years ago, mapapansin mo talaga. Pasikip na ng pasikip sa sementeryo...dati nagbabaon kami ng banig at nailalatag mo. Nakakatulog pa ako noon na unat ang paa. Kahapon, sisksikan na. Maghapon akong nakaiskwat na lang at talagang sumakit ang paa at pwet ko. Kaya pag-drive ko pauwi, talagang nakaramdam ako ng pagod.

Isa pang obserbasyon ko eh, medyo westernized na ang selebrasyon natin ngayon...ang mga kabataan, nagpaparaktis na rin ng Trick or Treat at 'yong iba ay nasa Halloween party na nakasuot pa ng iba't ibang costume. Well, wala namang masama dun, maganda nga eh...bu i hope na magtira rin tayo ng kaunting kaugalin tulad ng pagbisita nga sa mga mahal nating pumanaw at mag-offer ng dasal...afterall, para sa kanila naman ang araw na 'to.

Kagabi nga, naghatid ako ng mga bagets dito sa aming lugar papuntang kabayanan. May halloween party dun kaya ginawa akong driver. Well, ok lang yun...pinagdaanan ko naman ang ganun.

Sana, next year, makauwi naman ako sa probinsya para makabisita talaga ako sa mga puntod ng aking mga mahal at syempre family reunion din yun at para makita ko naman ang mga barkada ko. dun.